Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
Jego korzenie sięgają XIX-wiecznej Ameryki. Osadnicy z Irlandii, Szkocji i Anglii przywieźli ze sobą tradycyjne tańce ludowe, które na amerykańskiej ziemi połączyły się z rytmami muzyki folk i bluegrass.
Z czasem w saloonach i na wiejskich zabawach zaczęły pojawiać się układy taneczne, w których wszyscy tańczyli te same kroki w liniach – tak narodził się line dance, czyli współczesna forma tańca country solo.
Prawdziwy boom przyszedł w latach 70. i 80. XX wieku, kiedy country zaczęło przenikać do popkultury, a choreografie stały się popularne także w miastach. Dziś line dance można zobaczyć nie tylko w USA – ta forma ma swoich fanów w Europie, Azji, a nawet w Polsce.
Jak wygląda taniec country solo – technika, rytm i układy
Taniec country solo, zwany również line dance, to forma tańca grupowego wykonywanego w rzędach lub liniach, w których wszyscy uczestnicy wykonują te same kroki synchronicznie, zgodnie z wcześniej opracowaną choreografią. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się spontaniczny, opiera się na precyzyjnej strukturze muzycznej i zestawie powtarzalnych figur.
Rytm i bity – czyli jak wygląda taniec country solo
Każdy taniec country solo opiera się na muzycznym rytmie w metrum 4/4, czyli czterech uderzeniach (bitach) w jednym takcie. To właśnie „bity” wyznaczają podstawowy puls tańca – tancerze wykonują kroki dokładnie w ich rytmie, często akcentując pierwszy lub trzeci bit poprzez przytupnięcie, klaśnięcie lub obrócenie się.
Większość choreografii ma długość od 16 do 64 taktów, po czym układ się powtarza – nierzadko w innym kierunku (np. po obrocie o 90° lub 180°). Dzięki temu taniec ma formę cykliczną, co pozwala grupie zachować rytmiczną synchronizację nawet przy dużej liczbie uczestników.
Niektóre układy zawierają tzw. “restarty” lub “tagi” – krótkie wstawki rytmiczne dopasowane do zmiany w utworze (np. refrenu), które wymagają przerwania i ponownego rozpoczęcia sekwencji od innego momentu. To element, który dodaje tańcowi dynamiki i precyzji.
Podstawowe figury i kroki
Choreografie line dance buduje się z kombinacji krótkich sekwencji kroków – figur, które można dowolnie łączyć w dłuższe układy. Każda z nich ma własną nazwę i rytm. Oto kilka z najczęściej spotykanych:
- Grapevine – klasyczny „winogronowy krok” polegający na bocznym przesuwaniu się w prawo lub w lewo: krok w bok, noga za, krok w bok, noga złączona.
- Kick ball change – energiczna sekwencja: kopnięcie nogą w przód, szybkie oparcie jej o palce i powrót ciężaru ciała.
- Rock step – krok z przeniesieniem ciężaru do przodu lub tyłu i powrotem na nogę podporową.
- Shuffle step – trzy szybkie kroki w rytmie „ta–ta–tam” (np. prawa–lewa–prawa), często używany w przejściach.
- Heel dig / Toe touch – dotknięcie piętą lub palcami ziemi w przód lub bok, często w rytmicznym powtórzeniu.
- Coaster step – krok w tył, złączenie nóg i krok w przód; używany do zmiany kierunku.
- Pivot turn – obrót ciała o ¼ lub ½ obrotu (90° lub 180°) z zachowaniem rytmu muzyki.
- Jazz box – charakterystyczne skrzyżowanie nóg tworzące rytmiczny „kwadrat”, często kończące frazę.
W zależności od tempa muzyki, te figury wykonuje się z różną energią i akcentem – od miękkich, płynnych ruchów po wyraziste, rytmiczne tupnięcia typowe dla stylu country.
Kombinacje i struktura choreografii
Każdy taniec country solo składa się z tzw. sekcji – krótkich bloków kroków, z których każda odpowiada określonej liczbie taktów, najczęściej 8 lub 16. Sekcje te łączy się w pełen cykl choreografii, zwykle trwający 32 lub 64 takty.
Na końcu każdej sekcji tancerze często wykonują obrót o 90° (quarter turn) – dzięki czemu taniec „obraca się” w przestrzeni i grupa stopniowo zmienia kierunek, zachowując układ rzędów.
Układ choreograficzny opisuje się w tzw. step sheet, czyli zapisie kroków (podobnym do nut w muzyce). Każdy krok, zmiana kierunku i rytmiczne akcenty są precyzyjnie oznaczone, co pozwala tancerzom z różnych krajów uczyć się tych samych choreografii w jednolity sposób.
Technika i styl wykonania
Choć line dance nie wymaga partnera, wymaga precyzji i kontroli ciała. Podstawą są tu:
- równomierne rozłożenie ciężaru ciała,
- zachowanie osi ciała przy obrotach,
- praca kolan, umożliwiająca stawianie miękkich kroków w rytm muzyki,
- akcent rytmiczny – często podkreślany tupnięciem, klaszcząc lub uderzeniem w udo (tzw. slap) albo uderzeniem w parkiet obcasem.
W bardziej zaawansowanych choreografiach pojawiają się też elementy stylizacji – ruchy bioder, ramion i gesty dłoni, które podkreślają charakter piosenki. W stylu country dominują gesty swobodne, naturalne, z lekkim luzem typowym dla kultury amerykańskiego Południa.
Warianty stylu
Istnieje wiele odmian tańca country solo:
- Traditional line dance – klasyczne kroki w stylu country-western.
- New line dance – nowoczesne choreografie do muzyki pop, rock czy R&B.
- Catalan style – hiszpańska odmiana o bardzo energicznych, atletycznych ruchach i szybszym tempie.
- Funky line dance – łączy elementy country z gestami i rytmiką street dance’u
Jak zacząć?
- Kursy stacjonarne – szkoły tańca, domy kultury, kluby sportowe.
- Warsztaty weekendowe – intensywne wprowadzenie w podstawy kroków.
- Opcje online – kanały na YouTube, aplikacje z lekcjami krok po kroku.
Pierwsze choreografie, które warto poznać, to m.in. „Electric Slide” czy „Boot Scootin’ Boogie” – proste, ale efektowne.
Taniec country solo w kulturze popularnej
Taniec country solo – znany na świecie jako line dance – od dawna jest obecny w popkulturze, choć nie zawsze wprost pod tą nazwą. Jego charakterystyczne układy w rzędach, rytmiczne tupnięcia i energiczne obroty pojawiały się w filmach, teledyskach i na scenach koncertowych, stając się symbolem wspólnoty, prostoty i radości tańca.
W kinie i serialach taniec country często towarzyszy scenom osadzonym w amerykańskich miasteczkach lub na wiejskich zabawach. Występuje choćby w filmie Urban Cowboy (1980) z Johnem Travoltą, który w dużej mierze przyczynił się do popularyzacji kultury country w mainstreamie. Później podobne sceny można było zobaczyć w The Best Little Whorehouse in Texas (1982) czy Pure Country (1992) z George’em Straitem – ikonicznym artystą tego gatunku. W nowszych produkcjach, jak Footloose (zarówno w wersji z 1984, jak i remake’u z 2011 roku), układy line dance stanowią najważniejszy element scen tanecznych.
Również seriale chętnie sięgają po ten motyw, aby oddać klimat południowych stanów USA. W Hart of Dixie, Yellowstone czy Nashville pojawiają się sceny w barach i klubach, gdzie bohaterowie spontanicznie ruszają do wspólnego tańca. Na przykład w Yellowstone wspomina się Electric Slide – kultowy taniec country solo.
W muzyce pop i country line dance stał się inspiracją dla artystów i tancerzy na całym świecie. Klasyczny przykład to “Achy Breaky Heart” Billy’ego Raya Cyrusa z 1992 roku – utwór, który zapoczątkował globalny boom na line dancing i trafił nawet do klubów w Europie. Równie znany jest “Boot Scootin’ Boogie” zespołu Brooks & Dunn, który przez lata pozostawał nieodłącznym numerem na parkietach country.
We współczesnej popkulturze elementy country solo można zauważyć również w teledyskach artystów takich jak Shania Twain (“Any Man of Mine”), Taylor Swift (“Love Story” w wersjach koncertowych) czy Kacey Musgraves (“Follow Your Arrow”), gdzie stylizacja, rytm i prostota kroków nawiązują do line dance’owej tradycji.
Nie można też pominąć sceny festiwalowej – na imprezach takich jak Stagecoach Festival w Kalifornii czy CMA Fest w Nashville taniec country solo jest nieodłączną częścią programu. W Polsce podobne klimaty można spotkać podczas Pikniku Country w Mrągowie, gdzie pokazy grup tanecznych, warsztaty i wspólne zabawy taneczne przyciągają setki uczestników.
Wreszcie, media społecznościowe nadały country solo nowe życie. Krótkie układy taneczne z TikToka czy Reelsów, inspirowane stylem line dance, zdobywają miliony wyświetleń. Hasztagi takie jak #linedance, #countrydance czy #bootscootin gromadzą ogromne społeczności pasjonatów. Współczesne choreografie często łączą tradycyjny styl z nowoczesnymi rytmami – od country-pop po remixy elektroniczne – dzięki czemu taniec ten trafił do nowego pokolenia odbiorców.
Redo
