Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
„Pulp Fiction” to film reżyserii Quentina Tarantino z 1994 roku, który zrewolucjonizował postrzeganie kina. Innowacyjny, dynamiczny, przełamujący konwencje, w końcu – kultowy. Żadne z tych określeń nie jest na wyrost. Co więcej, każda z postaci, które pokazały się na ekranie, z miejsca przeszła do historii. Film stał się jednym z kamieni milowych w kinematografii, zawładnął masową wyobraźnią i uczynił z Tarantino megagwiazdę (którą, nota bene jest do dziś).
Pulp Fiction: powstanie
„Pulp Fiction” był drugim filmem w karierze Tarantino, który już w swoim debiucie, jakim były „Wściekłe psy”, pokazał swoje zamiłowanie do nietypowych rozwiązań narracyjnych. Inspiracją dla „Pulp Fiction” były pulp magazines – tanie czasopisma z opowiadaniami, które popularne były w Stanach Zjednoczonych w pierwszej połowie XX wieku. Tarantino, chcąc oddać hołd temu gatunkowi, stworzył film, który sam w sobie jest kolekcją krótkich, lecz intensywnych opowieści, w których przemoc i humor funkcjonują obok siebie. I choć początkowo film (jak zwykle w takich przypadkach) był oskarżany o propagowanie przemocy, to jednak z czasem się obronił, a połączenie makabry z często abstrakcyjnym humorem, to film kreujący całkiem nowy gatunek: kino Quentina Tarantino.
Nowatorski, niepowtarzalny, niesamowity: czyli Pulp Ficton w skrócie
„Pulp Fiction” ukazał się 30 lat temu (w 1994 roku) i z miejsca zrewolucjonizował kinematografię. Wyróżniając się jako mozaika połączonych ze sobą opowieści, dzieło Tarantino odchodzi od tradycyjnego, linearnego opowiadania historii, zamiast tego splatając życia swoich postaci w sposób, który wymaga od widzów aktywnego uczestnictwa w rekonstruowaniu fabuły. Dialogi, pełne błyskotliwego humoru, ostre i często zwyczajnie abstrakcyjne (rozmowy o ćwierćfunciaku, historia zegarka czy cytowany z emfazą fragment z Biblii), stały się ikoniczne. Drobne frazy weszły do użycia (Zed’s dead, baby) podobnie jak złożone postacie, które Tarantino kreśli z niezwykłą precyzją i głębią. Dobrze się przy tym bawiąc.
Pulp Fiction w Cannes
Grzywka pani Mii Wallace wraz z jej kultowym strojem, zapożyczenia z popkultury, świetna muzyka mieszają się w jedną pulpę z krwawym meczem bokserskim, srogim odwetem czy sprzątaniem samochodu po wypadku ze świadkiem. Wyobraźmy więc sobie, co dziać się musiało, gdy „Pulp Fiction” zdobył Złotą Palmę, bijąc „Trzy kolory: Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego na 47. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes. Faworyt w wyścigu o nagrodę główną przepadł w konkurencji z komiksowym filmem „bez przesłania”. Decyzja jury pod przewodnictwem Clinta Eastwooda była szeroko komentowana i dyskutowana, podkreślając różnice w podejściu do filmowej sztuki między europejskim stylem a hollywoodzką brawurą.
Co więcej, w porównaniu z artystycznym filmem Kieślowskiego, osiągnął także olbrzymi sukces światowy. Pulp Fiction zawładnął wyobraźnią, ale także trwale wpłynął na przyszłe pokolenia filmowców, inspirując ich do eksperymentów z formą i stylem. Mieszając elementy noir, thrillera i komedii, Tarantino stworzył dzieło niezwykle nowoczesne, a jednocześnie głęboko zakorzenione w estetyce klasycznego kina, co uczyniło „Pulp Fiction” jednym z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych filmów lat dziewięćdziesiątych.
Percepcja i wpływ na kulturę filmową
Percepcja „Pulp Fiction” zmieniała się od momentu premiery, przesuwając film z kategorii kultowego do statusu klasyka. Jego wpływ na kulturę popularną jest niezaprzeczalny, od wprowadzenia postaci takich jak Vincent Vega i Jules Winnfield, po wpływ na sposób pisania dialogów i konstruowania scen w filmach. Wielu reżyserów, takich jak Guy Ritchie czy Edgar Wright, przyznaje, że „Pulp Fiction” miał wpływ na ich twórczość, podkreślając jego znaczenie w rozwoju nowoczesnego kina.
Zakończenie
„Pulp Fiction” pozostaje jednym z najważniejszych filmów lat 90. Swoją nieposkromioną wyobraźnią Quentina Tarantino zawładnął także wyobraźnią masową, wyznaczając przy tym nowe kierunki w narracji filmowej. Sukces na festiwalu filmowym w Cannes stał się zaledwie punktem wyjścia do trwającej już 30 lat popularności dzieła. Przestrzeń do interpretacji jest tu niemal nieograniczona. A jeśli nie mamy ochoty niczego dociekać, na filmie możemy się po prostu świetnie bawić. To popkultura w najlepszym wydaniu.
Octarine
