Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
Jednymi z najpopularniejszych zwierząt domowych są koty. Nie wymagają one wyprowadzania na zewnątrz ani zbyt zaawansowanej pielęgnacji, ale mimo wszystko warto je czujnie obserwować. Mogą bowiem zacząć zachowywać się w sposób nietypowy, świadczący o poważnej chorobie lub zaburzeniu. Zachodzi wówczas konieczność interwencji ze strony lekarza weterynarii.
Zmiany w zakresie apetytu i problemy z załatwianiem potrzeb fizjologicznych
Warto pamiętać, że koty doskonale maskują swoje złe samopoczucie. Często nawet najbardziej chore koty w gabinecie weterynaryjnym nagle stają się okazami zdrowia. A przynajmniej starają się uchodzić za takowe. Dlatego tak ważna jest wnikliwa obserwacja zwierzaka i zauważanie wszelkich niestandardowych zachowań. Oczywiście katar czy kaszel albo brzydki zapach z pyszczka mówią same za siebie, ale niektóre sygnały świadczące o chorobie trzeba odczytać i właściwie zinterpretować.
W przypadku kotów domowych podstawowym niepokojącym objawem jest powstrzymywanie się od spożywania pokarmów bądź picia wody. Jeśli taka sytuacja trwa co najmniej dwie doby, to istnieje spore prawdopodobieństwo, że zwierzę cierpi na chorobę wirusową, zapalenie żołądka, ewentualnie inne schorzenie układu pokarmowego. Jeśli kot prowokuje wymioty i przez długi czas (1-2 doby) unika jedzenia, zachodzi podejrzenie niedrożności układu pokarmowego.
Z kolei wzmożony apetyt i pragnienie wynikają zazwyczaj z zakażenia pasożytniczego, infekcji bakteryjnej, niekorzystnych zaburzeń endokrynologicznych czy niewydolności nerek. Jeśli nasz kot pije ponadprzeciętnie dużo (zazwyczaj kot pobiera płyny z pokarmu i pije stosunkowo niewiele), zachodzi solidne podejrzenie cukrzycy. Dużo pić mogą także koty odwodnione, wymiotujące, z problemami z układem pokarmowym. Szczególnie niepokojące pod tym kątem może być na przykład opieranie przez kota łebka na misce z wodą tak, że cała szczęka znajduje się w wodzie.
Oczywiście w celu precyzyjnego ustalenia przyczyny należy jak najszybciej odwiedzić doświadczonego weterynarza. Na szczególną uwagę zasługuje ponadto oddawanie przez kota nadmiernych lub niedostatecznych ilości moczu, częste wydalanie kału z krwią, a także załatwianie się poza kuwetą (pomimo jej regularnego sprzątania i wymiany żwirku). Dwa pierwsze symptomy sygnalizują przeważnie chorobę wewnętrzną (np. niedrożność dróg moczowych, kamicę, cukrzycę, nowotwór), natomiast ostatni może zwiastować defekty poznawcze, stres albo kłopoty ze stawami.
Nagła agresywność
Oswojone koty lubią codzienny kontakt z ludźmi i nie wykazują tendencji do napastliwości. Niekiedy jednak zdarza się, że czworonóg zmienia spolegliwe nastawienie i zaczyna atakować fizycznie swojego opiekuna. Jest to z reguły oznaka złego samopoczucia, silnego stresu, zwiększonej nadwrażliwości na dotyk, niedawnej kastracji, stanu lękowego czy frustracji, a nieco rzadziej złego stanu zdrowia i niezaspokojonych potrzeb (zabawy, odpowiedniego żywienia, odpoczynku itp.). Agresja daje o sobie znać choćby poprzez głośne syczenie, wygięty grzbiet, najeżone futro, skakanie na nogi, drapanie oraz gryzienie. Niezależnie od powodu zaleca się wizytę w gabinecie weterynaryjnym, gdzie zostanie przeprowadzona diagnostyka kliniczna pozwalająca na wdrożenie stosownej terapii.
Jeśli nasz kot zazwyczaj lubi się przytulać (na przykład w określonych przez siebie porach), a nagle zachowuje się nerwowo, lękowo, zaczyna się chować przed opiekunem albo spędzać czas w kryjówce, z której zazwyczaj nie spędza zbyt wiele czasu, może to być sygnał dotyczący stresu, ale też bólu, odwodnienia czy skrajnie złego samopoczucia. Podobnie dzieje się w sytuacji, w której kot zastyga w nienaturalnej dla siebie pozycji.
Pozostałe niepożądane objawy behawioralne
Zachowaniem kota wzbudzającym podejrzliwość powinno być z pewnością spowolnienie lub pobudzenie jego aktywności fizycznej. Chodzi tutaj o ponadprzeciętną senność, ogólną osowiałość czy przesądną pobudliwość. Jeżeli nie są to symptomy związane bezpośrednio z wczesnym ani podeszłym wiekiem zwierzaka, mogą wskazywać na poważne problemy zdrowotne – np. endokrynologiczne, zakaźne, zwyrodnieniowe. Do innych niepojących objawów zaliczamy:
- ekspresowe przybieranie na wadze i chudnięcie
- nadmierne wylizywanie sierści (ewentualnie całkowite zaniechanie jej pielęgnacji)
- chroniczne ślinienie się bądź drapanie po różnych partiach ciała
- wymiotowanie po każdorazowym spożyciu karmy
- głośne, nieustanne miauczenie
- każde niestandardowe, odbiegające od normy zachowanie, które utrzymuje się dłużej niż 1 dzień.
Wszystkie wymienione w niniejszym artykule zachowania wymagają pilnej interwencji weterynaryjnej. W przeciwnym razie wzrasta ryzyko powikłań zdrowotnych, które nierzadko skracają długość życia ukochanego pupila.
GPĘ
