Kreatywna.pl Gazeta Kreatywna
Podobne artykuły
Sumo jest sportem kojarzącym się większości z nas jedynie z otyłymi zawodnikami w skąpych przepaskach, którzy walczą ze sobą bez konkretnych zasad. W rzeczywistości sport ten jest znacznie bardziej skomplikowany i ma historię sięgającą początku VIII wieku.
Skąd się wzięło sumo?
Sumo jest japońskim sportem narodowym i właśnie stamtąd się wywodzi. Pierwsze odnalezione przez archeologów figurki przedstawiające sumitów pochodzą z okresu między III a VIII wiekiem. O sporcie tym znajdziemy również wzmianki w mitach i legendach japońskich. Walki były organizowane wtedy, gdy nadchodził czas sadzenia ryżu jako modlitwa do bóstw o wysokie plony. Od początku więc sport ten był związany z japońską wiarą. Na samym początku walki były przedstawiane przed cesarzem, który pełnił rolę Boga, Z biegiem czasu odbywały się też na specjalnych festiwalach i ceremoniach aby w końcu w XI wieku stać się elementem szkolenia wojowników. Z czasem sumo przybrało również formę rozrywki. W XVI wieku Daimyō Nobunaga Oda stał się tak wielkim wielbicielem tego sportu, że utworzył coroczny turniej. Podstawowe formy i zasady, które obowiązują aż po dziś dzień opracowano w okresie Edo (1603–1868), kiedy to zawody były organizowane w celach zbiórki funduszy na różnorodne cele. Ostateczny kształt sumo osiągnęło na przełomie XIX i XX wieku w okresie Meiji. Wtedy też zostało ogłoszone narodowym sportem Japonii.
Podstawowe zasady
Pole walki jest to koło o średnicy 4,55 m. Całość jest wysypana piaskiem i wyznaczona okręgiem wykonanym ze słomy ryżowej. Przed rozpoczęciem każdej walki zawodnicy rzucają przed siebie garść soli, aby oczyścić arenę oraz wykonują oraz wykonują shiko. Jest to czynność polegająca na przenoszeniu ciężaru ciała z nogi na nogę, podnoszeniu ich kolejno w górę i głośnym tupaniu przy opuszczaniu. Walka kończy się w momencie gdy jeden z zawodników zostanie wypchnięty z ringu lub dotknie podłoża jakąkolwiek inną częścią ciała niż powierzchnia swoich stóp.
Dieta zawodników
Zawodnicy ze względu na specyfikę tego sportu muszą utrzymywać swoją wagę wysoką. Ich dieta nazywa się rikishi, a posiłkiem stanowiącym jej podstawę jest chanko-nabe. Po polsku nazywane „gorącym garnkiem”, danie to składa się z bulionu wypełnionego mięsem, grzybami, tofu oraz warzywami. Posiłek ten jest bardzo często serwowany w restauracjach znajdujących się w pobliżu aren, na których rozgrywają się turnieje.
Rangi i turnieje
Zawodnicy podzieleni są na sześć grup zwanych dywizjami. W obrębie każdej dywizji wyróżnia się kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt stopni zawodniczych. Elita zawodników to tak zwana grupa maku-uchi, która liczy jedynie 42 zawodników.
W każdym nieparzystym miesiącu roku odbywa się turniej, w którym biorą udział wszyscy zapaśnicy. Trzy z turniejów rozgrywane są w Tokio, pozostałe natomiast w: Osace, Nagoi oraz Fukuoce. Turnieje trwają po 15 dni. Zawodnicy z wyższych dywizji biorą udział w jednej walce dziennie, za to ci z niższych staczają ich aż siedem każdego dnia. O awansie lub degradacji zawodnika w rankingu decyduje bilans jego wygranych i przegranych w ostatnim turnieju. Bilans dodatni tzw. kachikoshi decyduje o awansie zawodnika, za to bilans ujemny, czyli makekoshi o jego degradacji.
KOS
